Spanje

Als we in het holst van de nacht wakker worden en ons oriënteren in het donker, vinden we onszelf terug in ons eigen vertrouwde veilige bed. We zijn weer thuis!!! Een gelukzalig gevoel overspoelt ons. Dat gevoel kunnen we aanmerken als een van de hoogtepunten van onze vakanties. Maar daarvoor moeten we wel eerst weken en vele vele kilometers van huis. Zo heeft alles zijn prijs.
De bestemming zou Italië moeten zijn, maar door twijfelachtig weer kiezen we vlak voor vertrek Spanje. En daarmee kenmerken we ook deze vakantie. Vrijheid, blijheid en onzekerheid, waar we bij blijheid wel even moeten aantekenen dat dat alleen zo is zolang het meezit. Wat vrijheid betreft, die nemen we ook. Als in Luxemburg Whatsapp ons oproept om te rijden via de Vogezen in verband met familiebezoek dan doen we dat. We blijven daar twee nachten op de mooie camping De la Broche in Fresse. Die eerste avond gaan we uit eten. Daar moeten we iets over zeggen. Normaal gesproken gaan we bijna nooit uit eten in de vakantie. Zoals een ander altijd in de verkeerde rij voor de kassa staat, belanden wij altijd in het verkeerde restaurant. Zo ook dit keer. Wij gaan tafelen bij Auberge Chez Michel in Fresse, waar we het verkeerde gerecht bestellen. Kaasfondue. Een borrelend pannetje gesmolten kaas, met een mandje stukjes brood, welke waarschijnlijk restanten zijn van andere tafeltjes. Voor de toeristenprijs van Euro 15,00. We vinden het prima. Het is tenslotte vakantie. Maar we eten dus toch liever op de camping. Meestal doen we dan blokjes aardappels en groenten etc. uit een telkens anders uitziende diepvrieszak wat we in de wokpan op het vuur van ons gasgestookte kooktoestelletje verwarmen terwijl we onze vleesspiesjes of worstjes "barbequen" op een elektrisch bakplaatje. Een van de dagelijkse hoogtepunten in onze vakantie.

Ons zo gewaardeerde gasstelletje met rechts een van de twee standaarden, welke zich later zal ontpoppen als glij-ijzer.

Dat kookstelletje zal evenwel de hoofdrol spelen in het drama wat zich deze vakantie afspeelt. We beperken ons nu echter even tot de waarschuwing dat verderop in het verhaal passages volgen die als schokkend ervaren kunnen worden. Na een dagje Vogezen waar wij o.a. de duivelsrots bezoeken, trekken wij zuidwaarts. Voorbije Lyon blijven we een nachtje over op doorgangscamping  Camping des Nations in Auberivus sur Varese en gaan de volgende dag verder naar camping Ridaura in Llagostera. We zijn dan in Spanje. Hier blijven we een paar dagen. De eerste dag bezoeken we de botanische tuin Jardins de Cap Roig. We zijn erg onder de indruk van deze hele mooie tuin welke de zintuigen prikkelt met vele bloeiende cactussen.

 

We zijn zelfs zo onder de indruk van deze tuin dat we de volgende dag besluiten nog een botanische tuin aan te doen. Maar eerst bezoeken we het middeleeuwse stadje Pals. Een mooi stadje met eveneens vele bloemen.

Bloemrijk Pals

Oude muren met mooie bloemen in Pals

Daarna naar Blanes. Net voor Blanes doorkruisen wij eerst Lloret De Mar. Een drukke plaats. Dit Sodom en Gomorra van Spanje laten wij echter al te graag links liggen. Via een steile weg omhoog in Blanes bereiken we de botanische tuin Marimurtra. Eveneens een schitterende tuin, met mooie uitzichten op de Middellandse Zee. Bij een van die uitzichten staan een aantal meters voor ons ook een viertal tieners  te genieten van het mooie uitzicht. Tot de wind vat krijgt op een hunner rokken en deze ver op doet waaien.  En daaronder, daaronder draagt zij niets. Uitbundig helpt de tiener de wind, zodat het voorval seconden lang aanhoudt. Dit tot grote hilariteit van haar vriendinnen.

Onverwachte doorkijkjes in de botanische tuin.

Daar in de botanische tuin, hoog boven de Middellandse Zee winnen natuurkrachten diep in ons het van onze wilskracht. Ondanks dat de aanblik geen eens zo appetijtelijk is, lukt het ons niet onze ogen af te wenden, noch te sluiten voor Lloret De Mar.

Groeten uit Montserrat

Onze ogen sluiten gaat ons een stuk makkelijker af als wij de volgende dag met het tandrad treintje langs diepe ravijnen opstijgen naar Montserrat. Montserrat is een indrukwekkende berg in Catelonie in de buurt van Barcelona met een fraai klooster en kathedraal.
Samen met de vergezichten wederom een hoogtepunt deze vakantie.

De indrukwekkende basiliek van Montserrat.

Het is nu tijd het binnenland in te trekken. We slaan onze tenten op in camping Lake Caspe aan het meer van Aragon in de regio Zaragossa. De volgende morgen besluiten we een rustdag te nemen. Aan een rustdag zijn we deze vakantie nog niet toegekomen. Een lekker dagje niets doen. Maar hoe doe je ook al weer niets. Na een uurtje wat onwennig niets te hebben gedaan rijst toch de vraag of we toch nog iets anders kunnen gaan doen. En gaan we wat lezen, maken een praatje, of lopen naar het zwembad om wat af te koelen. Of we staren wat wezenloos voor ons uit, wat overigens omdat het vakantie is, een legitieme en zelfs zeer gewaardeerde activiteit is. Kortom wij gedragen ons zoals van de ware kampeerder verwacht mag worden, waarbij wij elkaar telkens bevestigen hoe fijn zo'n rustdag is, terwijl we bij tijd en wijle op ons horloge kijken of de dag nog niet om is.
De volgende dagen maken we uitstapjes naar o.a. de mooie dorpjes Maella, Cretas, Beceita en Azailla. Opvallend zijn de eindeloze eenzame vlaktes met her der grote keien en hier en daar een boompje. In ieder geval genoeg boompjes voor af en toe een noodstop. Opvallend zijn ook de lege wegen, waar we slechts af en toe een auto tegenkomen.

Watervalletjes in het opvallende dorpje Beceita.

Leeg zijn ook de straatjes in de dorpen. We drinken veelal koffie of gebruiken de lunch in lokale cafés waar in tegenstelling tot de dorpjes zelf vaak een levendige sfeer hangt. Koffie en thee wordt steevast geserveerd met bijbehorend lekkers.

Stille straatjes in Cretas

Het dorpscafeetje is verborgen

Maar een mooie plek om een kaartje te leggen.

Gevels als schilderijen.

Gevels als beeldhouwwerken.

We gaan nu verder richting Madrid. Uiteindelijk het hoofddoel van onze reis. Een goede positie om Madrid te bezoeken vinden we ten zuiden van Madrid op camping Internacional Aranjuez. We komen hier op een donderdag aan. Helaas, er zijn maar een paar plekken vrij en slechts voor twee nachten, omdat Madrilenen alle beschikbare plekken reserveren voor de weekenden. Twee nachten is één beschikbare dag en dat is tekort voor een bezoek aan Madrid. Wel kunnen we hier het mooie paleis van Aranjuez met  de bijbehorende tuinen bezoeken.

Het paleis van Aranjuez met eindeloze galerijen

Na twee nachten moeten we vertrekken en staan we al vroeg op. De ochtenden hebben over het algemeen een vast patroon.We kleden ons aan, wat nooit lang duurt omdat een korte broek en een T shirt volstaat en omdat het toch vakantie is, maakt het ook niet uit welke. Dus kiezen we vaak de kleding van gisteren. En omdat morgen vandaag gisteren is hebben we in de vakantie dikwijls weinig kleding nodig. Daarna begeven we ons met de toiletrol in de hand naar het toiletgebouw. Op weg naar het toiletgebouw mompelen we wat onbetekenend "mogge" naar andere mensen met een toiletrolletje in de hand die zich in de vroege morgen van alle kanten naar het toiletgebouw begeven. In het toiletgebouw is links en rechts wat onderdrukt gesteun te horen gevolgd door wat geflodder en af en toe een plons maar verder hangt er meestal een serene rust. De wanden van de toiletten zijn aan de onderkant over het algemeen open zodat aan de linkerkant nog net een rechtervoet te zien is en aan de rechterkant een linkervoet met uniform schoeisel. Vaak is naast de voet op een droge plek de toiletrol gezet wat een veilig gevoel geeft als je papier tekort komt. Tenminste dat is het vakantiemorgenritueel van de afgelopen 30 jaar. De camping waar we deze dag belanden is camping Ciudad de Caceres in het westen van Spanje. En daar op die camping heeft elke kampeerplek een eigen toiletgebouw met wastafel, douche en toilet. Wij wilden hier nog tegen protesteren maar omdat we ook wel inzien dat dit zinloos is laten we dit achterwege en passen ons aan aan deze ongevraagde luxe.  Ook hier nemen we weer een rustdag. Lekker bij het zwembad waar we om ons heen kijken naar andere mensen die een rustdag nemen en om zich heen kijken naar andere mensen die om zich heen kijken. Na deze rustdag is het weer tijd voor enige actie en rijden we naar mooie stadjes als Brozas, Alcantara en Garrovillas de Alconetar. Maar het is vooral de schitterende omgeving die indruk maakt.

Ooievaars zijn hier niet zeldzaam.

Wel een zeldzaam mooi landschap met grazend vee tussen de rotsen.

Verre vergezichten.

Over de oude romeinse boogbrug bij Alcantara loopt de weg naar het nabij gelegen  Portugal.

Het mooie klooster San Benito Monastery in Alcantara

De Plaza Mayor van Garrovillas gaat door voor een van de mooiste van Spanje.

De dag erop bezoeken we de oude stad Caceres. In tegenstelling van wat wij er over gelezen hebben valt het ietwat tegen. We gaan er s-morgens heen met de bus maar zijn alweer vroeg in de middag terug, dus nog tijd genoeg voor het zwembad.

Het middeleeuwse stadje Caceres.

We schrijven inmiddels 19 juni en willen het natuurpark Parc Nacional de Monfraque bezoeken. Een inderdaad schitterend natuurpark.

Veel vogels in het park en niet alleen roofvogels.

Links en rechts duiken regelmatig herten op.

Salto del Gitano. De gierenrots. Een adembenemende plek.

Soms vlakbij en toch onbereikbaar, maar niet voor onze camera.

Na deze dag maken we ons s-avonds op om de volgende dag weer richting Madrid te gaan. Her en der liggen spullen verspreid over onze kampeerplek, klaar om op de juiste plek opgeborgen te worden voor de verhuizing morgen. Ook het kooktoestel ligt uit elkaar. En dan volgt een misstap op het glij-ijzer wat normaal de standaard van ons kooktoestel is.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ben je gevallen? We vermannen ons. Hoezo? We krabbelen weer op.
Heb je je pijn gedaan? We vermannen ons. Nee hoor, valt wel mee.
Maar je ziet bleek. We vermannen ons. Zal het avondlicht zijn.
Het valt op dat de linkerarm een groeispurt heeft gemaakt en langer is dan de rechter en zoals het in het leven gaat met wat in de groei is, vertoont de arm eigengereide bewegingen en luistert niet helemaal meer naar commando's die opgedragen worden. Verontrustend is echter de piek op de schouder met de kloof daaronder, welke erg lijkt op de gierenrots welke wij vanmiddag nog zo bewonderd hebben.
Je arm is uit de kom. Oh. Nou als we thuis zijn zullen we er eens naar laten kijken.
Nee, we moeten nu naar het ziekenhuis. Nu? Ja nu.
In het ziekenhuis op de spoedeisende hulp is het wachten, waar we nou niet direct op zitten te wachten. Bij de intake proberen we ons verstaanbaar te maken. Engels wordt echter nauwelijks gesproken. Wij spreken geen Spaans. We proberen ons met gebarentaal verstaanbaar te maken.
We moeten mee. Alleen. We worden neergezet in een kamertje met een opvallend dikke deur. In de deur zit een sleutel. De deur gaat niet op slot. In het kamertje bevindt zich een onderzoeksbank, een tafeltje en een stoel en wat medische voorwerpen. Wij mogen wachten op de stoel. We zijn alleen. Wij zijn het lichaam en de arm. De arm die het lichaam gedeeltelijk verlaten heeft. We wachten. We moeten mee voor een foto. We gaan weer teug naar het kamertje. We wachten. Dan komt een verpleegkundige en een jonge vrouwelijke arts binnen. Ze draaien wat aan de arm. Ze overleggen samen. De arm is uit de kom zegt de verpleegkundige die wel een beetje Engels spreekt. De arm moet terug naar waar hij hoort. Doet het pijn vraagt het lichaam. Nee terug op zijn plaats niet. Als hij teruggebracht wordt moet u ergens anders aan denken en puffen, zegt de verpleegkundige. De verpleegkundige doet het voor. Pffff, pffff, pffff. Het wordt een zware bevalling. De verpleegkundige en de arts gaan weg. Het lichaam en de arm alleen achterlatend. We wachten.
Er is nu tijd om na te denken. We denken na over ons leven. Hoe we hier terechtgekomen zijn. Over vroeger toen mensen gevierendeeld werden. Zou er toen ook geadviseerd zijn te puffen en ergens anders aan te denken.  Over het boek Sapiens wat we deze vakantie gelezen hebben en waarin beschreven staat hoe de mensheid zich tot nu toe ontwikkeld heeft. We vragen ons af hoe het zover heeft kunnen komen dat hier nu een eindresultaat ligt. We denken na over wat we in ons leven allemaal verkeerd hebben gedaan. Juist als we besloten hebben alles op te biechten als we hier ongeschonden uitkomen, komen de verpleegkundige en de jonge vrouwelijke arts terug. De arts wijst dat het lichaam op de onderzoekstafel moet gaan liggen. Het lichaam gehoorzaamt. U moet ontspannen zegt de verpleegkundige zachtjes.
De verpleegkundige trekt op aanwijzing van de arts aan de arm. De arm wordt onnatuurlijk naar achter, naar opzij, naar voren bewogen. Het lichaam kronkelt mee. Het lichaam zoekt troost in de zachte ogen van de verpleegkundige. Het is mislukt, u moet ontspannen zegt de verpleegkundige nogmaals zachtjes.
De jonge vrouwelijke arts trekt aan de arm. De arm wordt onnatuurlijk naar achter, naar opzij, naar voren bewogen. Het lichaam kronkelt mee. Het lichaam zoekt tevergeefs genade in de kille ogen van de jonge vrouwelijke arts. Het is mislukt, u moet ontspannen laat de jonge vrouwelijke arts boos via de verpleegkundige weten. Er ontstaat nu een heftige discussie tussen de verpleegkundige en de jonge vrouwelijke arts, waarbij de arts een aantal malen verwijtend naar het object op de tafel kijkt. De arm heeft het lichaam waarschijnlijk door eigen schuld verlaten en het lichaam weigert mee te werken om de arm terug te laten keren. Zij zal nu een mannelijke arts moeten inschakelen.
De mannelijke arts trekt aan de arm. Het lichaam probeert wanhopig de gedachten naar Lloret de Mar te verplaatsen. De arm wordt onnatuurlijk naar achter, naar opzij, naar voren bewogen. Het lichaam kronkelt mee. Zoals het lichaam het niet lukt de gedachten te verplaatsen, zo mislukt de poging van de arts om de arm naar de juiste plaats te verplaatsen.
We gaan het met een pijnstiller proberen zegt de verpleegkundige zachtjes.
Het lichaam wacht verslagen. Even later komt een verzorgende een naald inbrengen.  Het lichaam wacht. Even later komt de verzorgende een fles aansluiten op de naald. Het lichaam wacht. Tergend langzaam druppelt de vloeistof in het lichaam. Het gaat nog lang duren. Het ziekenhuis houdt echter niet van wachten. Terstond meldt zich een volgende arts. Stelt zich voor als orthopeed en verontschuldigt zich voor zijn gebrekkig engels. Om de romp van het lichaam wordt een handdoek geslagen.
De situatie kan nu het beste als volgt beschreven worden. Ter linker zijde heeft de orthopeed de arm in zijn hand. De arm maakt deel uit van het touw. Ter rechterzijde de verpleegkundige en de jonge vrouwelijke arts. Ieder met een uiteinde van de handdoek in de hand, De handdoek maakt deel uit van het touw. In het midden op de tafel ligt het lichaam. Het lichaam maakt deel uit van het touw en vormt de knoop. De knoop moet ter linker of ter rechterzijde van de tafel getrokken worden. Wie dat lukt is de winnaar. Eén man tegen twee vrouwen. De verzorgende van het infuus staat aan het voeteneinde. Zij is de scheidsrechter. De zachte glimlach rond de mond van de orthopeed ter linkerzijde geeft het lichaam vertrouwen. Dit wordt teniet gedaan door de bezorgde blik van de verpleegkundige ter rechterzijde en de niet te plaatsen glimlach van de jonge vrouwelijke arts, welke het ergste doet vermoeden. De verzorgende kijkt neutraal, zoals men kan verwachten van een scheidsrechter.
De orthopeed verstevigd zijn grip op de arm. De verpleegkundige en de jonge vrouwelijke arts aan de andere zijde zetten zich schrap. De spanning bereikt een nieuw hoogtepunt deze vakantie. Voor een laatste maal wordt het lichaam gemaand te ontspannen. Op het voorhoofd van het lichaam verschijnen steeds meer pareltjes. De ogen zijn wijd opengesperd. De kaken hermetisch gesloten. Vanuit het linkeroog snellen twee tranen via de linkerwang naar het aangedane lichaamsdeel.
De orthopeed trekt de arm langzaam naar zich toe en laat hem weer veren. De druppels doen hun werk. De pijn is gereduceerd tot een niveau wat een gematigd masochist wellicht nog net als aangenaam zal ervaren. De orthopeed trekt opnieuw langzaam aan de arm. Het uitgeputte lichaam geeft de strijd op en biedt geen weerstand meer. De orthopeed doet de arm licht zijwaarts bewegen.
It is in it. Een tevreden glimlach tekent zijn gezicht, De verpleegkundige kijkt opgelucht. Rond de mond van de jonge vrouwelijke arts verschijnt een minzaam lachje. De verzorgende kijkt onbewogen en verlaat de kamer evenals de naald. Het lichaam stamelt nog net hoorbaar muchas gracias.
In de vroege ochtend van 20 juni 2019 komt het lichaam terug op de camping. In de korte nacht die volgt wordt het lichaam nog tweemaal gevierendeeld, waarna het evenzoveel malen badend in het zweet wakker wordt.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Met een arm in een sling en nog slechts een chauffeur besluiten we ons programma aan te passen. We gaan niet naar Madrid en blijven die dag op de camping in Caceres met het luxe toilet.  We willen op bedevaart. De volgende dag rijden we de 130 km naar Guadalupe.

Het klooster van Guadalupe

Guadelupe is een van de belangrijkste bedevaartsoorden in Spanje. De weg er naar toe is al de moeite waard evenals het klooster en de basiliek van Guadalupe. In de basiliek ontwaren we een biechthokje. We willen ook nog naar een ander stadje. We hebben nog wel een uurtje over. Een uurtje voor het biechthokje lijkt ons toch wat kort. We slaan het biechthokje over. We rijden naar Trujillo. Een mooi stadje. Mooier dan Caceres, vinden we.

Major Plaza in Trujillo

Het wordt langzamerhand tijd om weer richting huis te rijden, vooral omdat we met een chauffeur niet al te lange etappes willen maken. We kamperen een paar nachten op camping Navarrete in de buurt van Logrono aan de Camino de Santiago. We zien diverse pelgrims met zware rugzakken. Ergens zijn we jaloers, zonder te weten waarom. We hebben hier een mooie plek op de camping. In tegenstelling tot de vaste plekken die meer weg hebben van een sloppenwijk.
Vanuit hieruit maken we een schitterende rondrit ten zuiden van het plaatsje met als hoogtepunt de beroemde canyon "Canon del Leza" en het hooggelegen dorpje Trevijano met slechts 7 vaste bewoners maar met schitterende vergezichten. Daar, niet zichtbaar voor ons, heel ver achter de horizon ligt thuis.

Uitzicht op het dorpje Leza de Rio Leza

Ook hier doodstille wegen met alleen af en toe wat vee.

Dan is het tijd afscheid te nemen van het schitterende Spanje.

Het lijkt erg warm te worden in Frankrijk. Vandaar dat we via het westen van Frankrijk terugrijden. We overnachten een paar nachten op camping Les Sables in Aytré van waaruit we onder andere het mooie plaatsje La Rochelle bezoeken,

In La Rochelle is het ook warm.

Boven Parijs overnachten we dan nog een nachtje op de doorgangscamping Camping de Sorel in Orvillers-Sorel. Een super mooi groen grasveld en een vette keuken. Dagelijks in de middag loopt de camping vol. En.... s-morgens weer leeg. Leuk, ervaringen delen met gebruinde ontspannen mensen die naar huis mogen en tips voor bleke mensen die nog moeten en "het" nog tegoed hebben.

De nacht daarop worden we in het holst van de nacht wakker en ...............

©2019 www.barocknet.nl

Met dank aan de medewerkers van het ziekenhuis in Caceres en dan met name aan de begripvolle verpleegkundige. Dank aan de aardige campinghouder van camping Ridaura die er ook niets aan kon doen dat voor zijn camping een drukke weg is aangelegd. Dank aan de Engelse meiden die ons tweemaal vroegen een foto van hun te maken en ons vervolgens zo verrasten 😅. Dank aan het meisje van de Daihatsu dealer die de oplossing wist voor onze break cable. Dank aan alle Spanjaarden die ons niet begrepen, omdat we de taal niet spreken, maar daar wel begrip voor hadden. En dank aan alle vriendelijke, aardige mede kampeerders die we gesproken hebben. Tot slot dank aan onze vouw, waarvan we binnenkort afscheid nemen en die ons vele jaren zulke schitterende vakanties bezorgd heeft.😊